Arie Boomsma | Je Sterke Kant

Hé chill, ik kan er veel meer doen met mijn rechterhand, hoorde ik een meisje zeggen tijdens een groepsleskrachttraining in de gym. Die les zat vol jonge vrouwen die vanuit andere sporten de gym in waren gekomen. Geen ervaren krachttrainers, maar toch hoor je soortgelijke opmerkingen ook bij ervaren sporters. En zeker ook bij mannen. Of als ze het niet letterlijk zo uitspreken, houden ze het verschil tussen hun sterke kant en hun zwakkere kant in stand met hun manier van trainen. Bijvoorbeeld door elke set met de sterkste arm of het sterkere been te beginnen omdat je elke andere handeling in je leven ook altijd met die hand of dat been inzet. Een leven lang al.

Wanneer je daar over nadenkt lijkt het soms onmogelijk om exact even sterk te zijn in beide armen of benen. Elke dag van je leven wordt een van de twee meer gebruikt dan de andere. Twintig, dertig, veertig jaar aan tandenpoetsen, schoenen strikken, handen schudden, schrijven. Het afdrogen van je afwas, het wegpoetsen van een vlek op het fornuis, het schoonvegen van je aanrecht, stofzuigen. Het ijs van je autoramen krabben. Gooien met een bal. De kraan opendraaien. Een kind op je arm dragen.

Je leven zit vol met bewegingen die je al jaren lang veelvuldig herhaalt. Voor je benen geldt het misschien iets minder dan bij je armen, maar vlak niet uit hoeveel effect het heeft dat je een standbeen hebt. Het been waarop je leunt als je wat langer stil staat. Een been waarmee je schopt, waarmee je de eerste stap op een trap zet, of ergens anders op klimt. De knie die je buigt als je knielt om je veter te strikken of iets van de grond te rapen. Het ene been is niet alleen sterker dan het andere, maar de mobiliteit verschilt ook. In je heupen, liezen en hamstrings bijvoorbeeld.

Uiteindelijk gaat trainen voor mij ook daarover. Het corrigeren van mijn lichaam. Rechtzetten en rechthouden van mijn postuur. Zorgen dat links en rechts even sterk zijn, even soepel, en inwisselbaar in te zetten. In de praktijk betekent dit dat ik voortdurend compenseer. Tandenpoetsen met links, die vlek wegpoetsen met mijn andere hand, het knielen afwisselen, met mijn van natureminder sterke been de eerste stap de trap op zetten en natuurlijk bij het trainen door elke oefening te beginnen met de andere arm, of het andere been.

Als ik een vast aantal herhalingen doe, stel ik de max in op dat been of die arm. Met het andere been of de andere arm ga ik in de set dan niet voorbij dat maximum aantal, al zou dat wel kunnen. Zo haal ik met links een beetje in. Het meisje uit het voorbeeld dat ik net noemde zal met rechts meer herhalingen blijven doen. Ze begint elke set met haar sterkere kant, en haalt dat aantal nooit met de minder sterke kant.

Zo blijft die sterke kant de voorsprong houden. Een goede trainer wijst daarop. Maar als je alleen traint is het belangrijk je hiervan bewust te zijn. Bij elke set die je met één arm of één been tegelijk doet. Dat geldt niet alleen voor ijzeroefeningen, maar ook voor bijvoorbeeld box jumps. Je springt weliswaar met twee benen, maar als je die oefening in details afbreekt zijn er twee momenten waarop je kunt afwisselen. Het bijstappen bij de sprong. Bijna iedereen stapt in met zijn sterkere been, het minder sterke been wordt als standbeen gebruikt.

Maar vooral het afstappen van de box, waarbij je heupmobiliteit een belangrijke rol speelt. Die speelt nog steeds een rol als je vanuit stilstand springt. Als je dat afstappen bij je eerstvolgende training afwisselt zal je merken dat je andere heup minder soepel is, en je een soort draaibeweging nodig hebt. Dus naast het feit dat het beter is in evenwicht te zijn qua kracht, is de reden voor dit ogenschijnlijk mierengeneuk vooral dat je er blessures mee voorkomt. Dat je lichaam optimaal functioneert en in evenwicht is. En daardoor sterker.